Jan Bednarek urodził się w Nowej Dąbrowie w roku 1915 jako syn Piotra i Weroniki zd. Leśniewska. Początkowo przebywał w Radowiczach, gdzie zawarł związek małżeński   z  Adelą Rakowską, mieszkanką Radowicz w 1939 roku w kościele w Turzysku.    Zasadniczą  służbę wojskową odbywał Stryj wcześniej  w KOP-ie  na Polesiu w latach 1935-38, którą ukończył w stopniu plutonowego. W wojsku wyczuł się specjalności telefonisty i dlatego mógł podjąć pracę na poczcie w Turzysku. Pracował tam i za okupacji sowieckiej i niemieckiej przy akceptacji przełożonych, będąc zaprzysiężonym członkiem ZWZ od 08. 1941, przyjął pseudonim „Kowiński”. Mówiło się w rodzinie, że Stryjek służąc w KOP-ie „chodził na tamtą stronę”, co rozumiemy że chodził na sowiecką stronę w celach wywiadowczych. Do  Zasmyk został skierowany rozkazem w połowie sierpnia 1943 roku  i jest najpierw  d-cą drużyny łączności a potem d-cą II plutonu w oddziale „Jastrzębia”. Bierze udział w wyprawie do Osieka, Bud Ossowskich, walce pod Ośmigowiczami oraz wielu innych akcjach oczyszczających teren z upowskiej dominacji. 22 listopada dowodzi Jan Bednarek obroną przed drugim atakiem UPA na  miasteczko Kupiczów ,odrzucając tysiącosobowe siły ukraińskie wspierane 2 działami i „czołgiem-samoróbką”, zdobywając ów czołg. Po mobilizacji i koncentracji 27 DW AK w Zasmykach  w ramach akcji „Burza” jest Stryjek Janek dowódcą II plutonu I kompanii w batalionie „Jastrzębia”. Bierze udział w walkach z Niemcami – akcja na Hołody, walki pod Maszowe  i Władynopolem. Ma także udział w bitwie o Kowel. Walczy w okrążeniu w lasach Mosurskich  a po przekroczeniu Bugu dołączył do oddziałów AK na Zamojszczyźnie. Walczył do czasu wkroczenia wojsk sowieckich. Latem 1944 przebywa w rejonie Sławna  u partyzanckiego przyjaciela Wacka Rakowskiego, gdzie zostaje aresztowany przez UB  i przewieziony do więzienia w lubelskim Zamku. Osądzony na dożywocie a po prośbie o ułaskawienie otrzymuje wyrok 25 lat zesłania na Sybir.  Trafia do obozu NKWD nr. 41 w Ostaszkowie .Tam pracuje w nieludzkich warunkach przy wyrębie lasów. Następuje próba ucieczki szesnastoosobowej grupy Polaków. W końcowej fazie ucieczki zostaje Stryj tylko z Janem Tutusem („Sroka”- Jastrzębiak) ale  obydwaj wpadają w łapy NKWD (Tutus wraca do Polski dopiero w 1956r.). Jan Bednarek ląduje ostatecznie w Kowlu, gdzie pracuje w PUR, ciągle pod nadzorem NKWD. Szczęśliwie po pewnym czasie przedostaje się wraz z transportem polskich przesiedleńców na polska stronę.

Antonówka, duża wieś położona między Łuckiem a Torczynem, zamieszkała niemal wyłącznie przez ludność polską, już od kwietnia 1943 roku rozpoczęła samorzutnie sposobić się do obrony. Wydobywano broń i amunicję zakopaną we wrześniu 1939 roku oraz w czerwcu 1941 roku, kupowano broń palną ze wszystkich możliwych źródeł. W pierwszych dniach maja przybył do Antonówki porucznik "Kra" (Wacław Kopisto), szef Kedywu w sztabie Inspektoratu AK w Łucku, jeden ze sławnej czwórki cichociemnych*, która dokonała brawurowego ataku na więzienie w Pińsku 18 stycznia 1943 roku, uwalniając więzionych tam Polaków. Rozpoczął on szkolenie ochotników do samoobrony, tworząc z nich drużyny strzeleckie i plutony. Uczył posługiwania się bronią, materiałami wybuchowymi i prowadzenia wszelkiego rodzaju dywersji. Do Antonówki zaczęli napływać podoficerowie i żołnierze konspiracji łuckiej, między innymi plutonowy "Skrzypek" (Bronisław Omański) i kapral  "Trzpień" (Franciszek Stefanowicz). Żołnierze zostali zaprzysiężeni, a komendantem placówki został mianowany sierżant "Huragan" (Józef Biernacki). Stąd w połowie sierpnia porucznik "Drzazga" (Jan Rerutko) wyprowadził grupę żołnierzy, która stała się zaczątkiem późniejszego batalionu "Łuna". Stąd również 23 stycznia 1944 roku wyruszył "Remus" (Romuald Górnicki) ze swoją kompanią złożoną z dwóch plutonów, by dołączyć do "Łuny", kwaterującej w Jezierzanach. Ale zanim to nastąpiło, żołnierze "Remusa" wspólnie z załogą placówki wzięli udział w akcji uwolnienia kilkudziesięciu Polaków oblężonych od dwóch tygodni przez banderowców w nieświeckim kościele. W ciągu dnia Ukraińcy usiłowali atakować kościół różnymi sposobami, lecz murowane ściany i wysoko umieszczone okna udaremniały te próby. Metalowe ciężkie drzwi nie dały się wyważyć ani podpalić. Obrońcy skutecznie razili napastników ogniem z broni palnej, prowadzonym z wieży kościelnej. W nocy jedni i drudzy odpoczywali. Oblegający w pobliskich chatach, oblężeni na posadce kościoła, na przygotowanych wcześniej siennikach. Mieszkańcy Nieświcza już od lipca spędzali dnie w swoich domostwach, wykonując normalne prace gospodarcze, a na noc schodzili się do kościoła, gdzie zgromadzili spore zapasy żywności i wody. W pierwszych dniach stycznia oblężeni uchylili cichaczem w nocy drzwi i wypuścili gońca - ochotnika, z zadaniem ściągnięcia odsieczy. Poprzez ośrodki konspiracyjne wiadomość dotarła do Antonówki. "Huragan" zarządził alarm i po naradzie ze "Skrzypkiem" oraz "Remusem" postanowili wyruszyć trzema plutonami na dwudziestu saniach do Nieświcza.

Jeszcze przed formalnym wkroczeniem Niemców do Zdołbunowa, miejscowi Ukraińcy zorganizowali prawdopodobnie w powiązaniu z lwowskim ośrodkiem nacjonalistycznym, któremu później przewodził sławny Stepan Bandera, ośrodek władzy administracyjnej. Pamiętam, że czytałem rozlepioną przez nich odezwę nawołującą do zachowania spokoju i podporządkowania się władzom niemieckim. Odezwa drukowana była w naszym mieście, była o tym mowa w domu ze znajomym drukarzem, który przebywał u nas. Działania wojenne zastały go w Zdołbunowie, został praktycznie bez środków do życia, trochę żywił się przy nas. Delikatna, jak na owe czasy, dyskryminacja Polaków zaczęła się dość szybko. W mieście mieliśmy, jak na nasze miejscowe warunki, niezłą drużynę piłki nożnej, zorganizowaną przy cementowni. W pierwszym okresie pobytu Niemców, nasza drużyna rozgrywała z nimi mecze piłki nożnej bez żadnych przeszkód. Ja z kolegami zawsze na tych meczach byłem obecny. Pewnego razu mecz rozpoczął się normalnie i po jakimś czasie został przerwany na interwencję nauczyciela z mojej szkoły (przed 1939 zgrywał pobożnego Polaka i katolika). Jak się okazało potem, był zajadłym polakożercą i wielkim działaczem OUN. Był to pierwszy sygnał, że z nami zaczyna być coś nie tak. Warto odnotować, że u tego nauczyciela w domu na drugi dzień wyleciały z okien szyby. W każdym razie z chłopakami mego pokroju to on długi czas nie miał łatwego życia. Często zdarzało mu się to i owo, o szczegółach nie wypada mówić, bo były to cholerne psie figle, jakie tylko mogą takie 12-14-latki wymyślić. Zaczęto niektórych Polaków nocą wybierać z domów i znikali oni bezpowrotnie. Czuliśmy, że miejscowi prominenci ukraińscy, współpracujący z Niemcami, rozpoczęli wybiórczą akcję zmierzającą do wyeliminowania potencjalnych przywódców przyszłej samoobrony Polaków. Na szczęście w odniesieniu do tych ludzi akcja im nie wyszła. To nie znaczy, że można umniejszać ich zbrodnie w stosunku do nas w pierwszym okresie okupacji niemieckiej. Temat nacjonalizmu ukraińskiego głębiej rozwinę być może w osobnym aneksie do wspomnień, jednak na wszelki wypadek skrótowo wyjaśnię o co im chodziło i jaki mieli główny cel. Generalnie chodziło o to, że określona część społeczeństwa ukraińskiego miała aspiracje do stworzenia własnego państwa typu burżuazyjno-faszystowskiego. Władze hitlerowskie mamiły ich utworzeniem Samoistnej Ukrainy pod berłem hitlerowców. W tej sytuacji hitlerowcy perfidnie wykorzystali zabliźnione dawne i niedawne animozje polsko-ukraińskie, wskutek czego, łatwo było spowodować wzajemne wyrzynanie się.

Urodziłem się 06.06.1902 roku w Sędziszowie, powiat Jędrzejów, województwo Kielce. Ojciec Bolesław, matka Katarzyna z domu Kołkowska. Szkołę podstawową ukończyłem w Sędziszowie , tam też w 16-tym roku życia rozpocząłem pracę w tartaku. Pracowałem do 1922 roku. W 1923 roku zostałem powołany do wojska. Służyłem w 50. pułku piechoty w Kowlu do 1926 roku. 25 kwietnia 1927 roku wyjechałem na Kresy i podjąłem pracę w Nadleśnictwie Czartorysk, Leśnictwo Stepań, województwo Łuck, na Wołyniu - jako gajowy. Zamieszkałem w gajówce Uroczysko Jasionek koło wsi Butejki gmina Stepań, powiat Kostopol. 25 listopada 1928 roku w parafii Huta Stepańska zawarłem związek małżeński z WiktoriąAndrzejewską, córką Józefa i Apolonii. 29 września 1929 roku urodził się syn Ryszard, 19 grudnia 1934 roku urodził się syn Romuald, 15 listopada 1938 roku urodził się syn Feliks. Z chwilą wybuchu II wojny światowej (1 września 1939 roku) straciłem pracę, skończyło się spokojne życie rodzinne, a zaczęła się udręka i tułaczka. Armia niemiecka z jednej strony, a armia sowiecka z drugiej, niszczą ziemie na Kresach. Palą wsie, zabierają ludzi do obozów, morduj~ Ukraińcy występują przeciwko Polakom, sąsiadom żyjącym przez wieki w przyjaźni. Byliśmy zagrożeni. Zabrałem broń i poszedłem do Huty Stepańskiej gdzie organizowała się polska obrona. W Hucie Stepańskiej, na Słonym Błocie, gdzie było uzdrowisko z kąpielami borowinowymi miałem willę-pensjonat. Wydzierżawiłem go pani Liwickiej, która opiekowała się moim domem. Kiedy Niemcy zajęli Polskę, uciekinierzy z Warszawy pojawili się też w Hucie Stepańskiej. Przyjechała grupa urzędników Banku Polskiego z Warszawy. Zostali zakwaterowani w moim pensjonacie. Pani Liwicka wspominała, że mieli ze sobą dużo złota, zaszywali je w ubrania. Bandy Ukraińców napadały na Słone Błota. Polska policja i strzelcy pod dowództwem Korzwickiego oraz wszyscy posiadający broń, obstawiliśmy Słone Błota czujkami - baliśmy się, że obrabują naszych uciekinierów z Warszawy ze złota, a to były zasoby Banku Polskiego. W dogodnej chwili personel Banku Polskiego opuścił mój dom i uciekł - prawdopodobnie do Rumunii. Będąc na Słonym Błocie martwiłem się o rodzinę. Nie mogłem z nnm przebywać. Ukraińcy szukali pracowników leśnych, zabierali broń, mordowali. Bałem się o żonę i dzieci. Postanowiłem sprowadzić je na Słone Błota, do 1 naszego domu. Posłałem wozy konne, ale żona nie zgodziła się opuścić gajówkę - czuła się tam bezpiecznie.

        Opuszczenie Włodzimierza odbyło się nocą. Tu działał mój Wujek, Lucjan Wiśniewski, który zorganizował nasz przerzut prze linie straży wartowniczej. Było nas pięcioro. W niewielkiej odległości od naszego przejścia czekał wóz, którym zawieziono nas do zabudowań rodziny Wyszomirskich we wsi Spaszczyzna. Tam nas nakarmiono i przenocowano. Za dnia dotarliśmy do chutoru Klin. Dwa dni później ja i inni nowoprzybyli ,a była nas spora grupka, w obecności księdza Kobyłeckiego i dowódców, zostaliśmy zaprzysiężeni i ochrzczeni pseudonimami, jakie sami wybraliśmy. Każdy z nas pod rotą przysięgi złożył swój podpis w pseudonimie. Ja zostałem zaprzysiężony jako ”Szpak”. Moją funkcją w oddziale była nadal funkcja łącznika (kuriera). W ciągu dwóch miesięcy czterokrotnie docierałem do Wujka Wiśniewskiego, dostarczając mu meldunki i informacje, jak również odbierając od niego meldunki, a dwukrotnie broń krótką, kupioną od żołnierzy węgierskich, przychylnych Polakom. Przez posterunki przechodziłem jako syn przekupki, idącej na targ. Za przepustkę ofiarowano wartownikom datki w postaci słoniny, kiełbasy lub samogonu. U Wujka zawsze nakarmiono mnie do syta. Tam też się kąpałem, a Ciocia prała moją bieliznę. Tylko raz dotarłem do domu, gdzie w tajemnicy przed obcymi spotkałem się z rodziną.  W oddziale w początkowym okresie czas spędzaliśmy na ćwiczeniach, musztra i obchodzenie się z bronią. Takich wojaków jak ja, mających poniżej 17 lat, było sześciu. Ja byłem najmłodszy, miałem wtedy niecałe 14 lat. Kolegowałem się ze starszym ode mnie Józkiem Czerwińskim, późniejszym autorem książki „Z Wołyńskich lasów na Berliński Szlak ”. Obaj zostaliśmy po wojnie uznani za Synów Pułku. Spotykaliśmy się na zjazdach naszej Dywizji i zlotach Synów Pułku. Józef zmarł w 1998 roku. Zostałem partyzantem w pierwszym plutonie. Ponieważ oddział szybko się rozrastał, przenieśliśmy się do Kolonii Liski. Tam otrzymałem karabin Mauzer. Zadaniem oddziału była ochrona polskich wsi przed napadami band UPA, jak również zdobywanie broni dla rozrastającego się oddziału. Podjęto decyzję zdobycia jej na Niemcach. W nocy na drodze Uściług - Włodzimierz zorganizowaliśmy zasadzkę. Rozłożyliśmy się po obu stronach drogi i zaatakowaliśmy samochód z żołnierzami niemieckimi, żołnierzy rozbroiliśmy. Uradowani nie zwróciliśmy uwagi na nadjeżdżający po ciemku drugi samochód niemiecki, który otworzył do nas ogień. Zginął wtedy bliski kolega mojej siostry Wacek Zieliński „ Sokół”. Po otworzeniu przez nas ognia udało się nam wycofać bez dalszych ofiar. Była to pierwsza ofiara w naszym oddziale.” Sokół” został pośmiertnie awansowany do stopnia kaprala.

1 marca 1944 roku:
We wsi Bołożynów pow. Złoczów banderowcy napadli na przysiółek Kuliki i zamordowali 30 Polaków. Także: we wsi Kuliki koło Bołożynowa pow. Złoczów: „W końcu lutego 1944 r. zostali zamordowani: 1. Bednarczuk Michał l. 30; 2. Fabiański Franciszek l. 35; 3. Krzywicki Józef l. 50; 4. Ostrowski Jan l. 42; 5. Ostrowski Franciszek l. 35; 6. Sopotnicki Franciszek l. 46; 7. Wiśniowski Józef l. 37; 8. Wiśniowski Michał l. 32.” (prof. dr hab. Leszek Jankiewicz: Uzupełnienie do listy strat ludności polskiej podanej przez Komańskiego i Siekierkę dla województwa tarnopolskiego, 2004; w: Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-Wschodnich. Seria – tom 7, pod redakcją Witolda Listowskiego, Kędzierzyn-Koźle 2015; za: http://www.kresykedzierzynkozle.home.pl/attachments/File/2__Ksi____ka_tom_7.pdf ).
W mieście powiatowym Buczacz zostali zamordowani: Lipka Teresa i Pacholik Wacław (prof. dr hab. Leszek Jankiewicz: Uzupełnienie..., jw., tom 7).
We wsi Herbutów pow. Rohatyn: „1 marca 1944 Herbutów. Zabici: Pilichowski Izydor 54-55 lat; Czerkawska Józefa z domu Stryjska 52 lat; Pilichowska Janina 16 lat; Rybczyńska Stanisława córka Antoniego 21 lat; Stryjska Franciszka; Markowski Julian ; Markowski Leopold i jego córka Helena; Muszyńska (wdowa lat 70) i jej wychowanek 9 letni; Starczewska wdowa i jej wnuczka Wiktoria 11 lat; Milanowska wdowa 75 lat; Gajba Maria; Milanowska Maria lat 14; Kramkowska Antonina 14 lat; Leszczyńska 35 lat. Gajba Aleksander ranny. Domy polskie bądź spalone bądź rozebrane i zburzone.” (1944, 17 lipca – Pismo PolKO w Stanisławowie do Dyrektora RGO w Krakowie zawierające imienny spis osób uprowadzonych i zamordowanych od początku napadów, od września 1943 do 15 lipca 1944. W: B. Ossol. 16721/1, s. 349-373).
We wsi Kędzierzawce pow. Kamionka Strumiłowa: „01.03.1944 r. uprowadzono Polaka Michała Zarębę (komunistę)” (prof. dr hab. Leszek Jankiewicz: Uzupełnienie..., jw., tom 7).
W mieście Kowel woj. wołyńskie zmarł postrzelony przez Ukraińców Antoni Stelmaszuk, lat 39.
We wsi Łozowa pow. Tarnopol został uprowadzony przez bojówkę UPA 20-letni Bronisław Grabas, który zaginął.
We wsi Majdan pow. Kopyczyńce Ukraińcy zamordowali 2 Polaków.