Ksiądz Antonii Reczuch , urodzony 19.V.1905 roku w Sokolnikach koło Lwowa.   W tej wsi biskup Wincenty Urban był wikariuszem i katechetą, który po latach napisał :” Sokolniki były krzewicielką wiary katolickiej na wschodnich rubieżach Polski”.
Wieś Sokolniki słynęła też z tego, że otrzymała Krzyż Obrony Lwowa za liczny udział jej mieszkańców w walkach o Lwów w 1918 roku.
Tam też działały liczne organizacje patriotyczno – niepodległościowe i religijne jak np.; Drużyny Bartoszowe, Związek Strzelecki i „Sokół”, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży i Bractwo Różańcowe, które też miały swój wpływ na dalsze życie młodego wówczas Antoniego.
W takiej wsi  ks. Antoni Reczuch wyrósł na dobrego patriotę i księdza, który swe życie poświecił Bogu i ludziom.
Wyświęcony został 28.VI.1931 roku we Lwowie, a w latach 1936 – 1946 r. administrował parafiami w Husiatynie, Ponikwie i Brodach w województwie Tarnopol. Tam też w czasie wojny był kapelanem miejscowego oddziału Armii Krajowej. W 1943 r. nacjonaliści ukraińscy UPA wydali na niego wyrok śmierci, który planowano wykonać podczas pogrzebu zamordowanych przez nich braci Żeglińskich. Ta wiadomość dotarła do księdza i mimo tego zagrożenia nie wystraszył się. Pogrzeb przyspieszono i kiedy oprawcy przybyli na cmentarz ksiądz zdążył odjechać.
Księdzu Antoniemu Reczuchowi mieszkańcy wsi Brodzkie Hucisko  z parafii w Ponikwie zawdzięczali życie, bo dzięki jego odwadze i sprytowi uchronił wieś od wymordowania.

Piękna to kraina ten nasz Wołyń rozległy, z jednej strony o Bug, z drugiej o brzegi Teterowa oparty, graniczący z Rusią halicką i Wotami a lasami Mińszczyzny; gdzieindziej stałoby go na wielkie księstwo udzielne, a pan Bóg niczego tu nie skąpiłby sobie wystarczyć potrafiło. Spławne rzeki, ogromne lasy, łany urodzajne, kamień, węgiel, mamy pod ręką, wszystko czego dusza a raczej czego ciało zapragnąć może. Nawet pamiątek uroczystych tego nieopłaconego klejnotu, więcej u nas niż w prowincjach sąsiednich, zamczysk, mogił, podań, prastarych siekier kamiennych i świeżych jeszcze ledwie z krwi oschłych grobowisk. Na Boga! czegoż tu nie ma! dzieje świetne, przeszłość wspaniała, chleb, poezja, nie zbywa na niczem! Jest tu i step w minjaturze, i góry kto je lubi, i puszcze, i błota,  i polesie straszliwe, i piaski z wydmami, i czarnoziem podolski, jednem słowem co kto zapragnie, co sobie kto wybierze. Kraj cały malowniczy i urozmaicony, a ludność nawet zbiegła się tu ze wszystkich świata krańców aby na niczem nam nie zbywało.

Oprócz wołyniaków właściwych, mamy tu i osady Mazurów, i wsie całe starowierców ruskich, i kolonje niemieckie, i żydowskie wioski, i Tatarów, i Karaimów. Żywioł miejscowy naturalnie przeważa, ale może nie bez wpływu na ludność ogólną jest ta mieszanina ras i pokoleń. Są podania o całych wioskach niegdyś Tatarami zasiedlonych, później wsiąkłych, w Ruś naszą, potwierdzające się rysami mieszkańców do dziś dnia. (…). Fizjognomja kraju jakeśmy wspomnieli, najdziwniej urozmaicona...

Utrzymując tradycje z okresu przedwojennego, świętowano w oddziale „Jastrzębia” dzień 11 listopada 1943 r. jako rocznicę uzyskania niepodległości Polski. Po mszy polowej odprawionej przez ks. Michała Żukowskiego, po jego porywającym kazaniu, przed frontem oddziału został odczytany okolicznościowy rozkaz, a następnie oddział defilował przed trybuną z oficerami oraz przedstawicielami społeczności cywilnej. Ledwie skończyła się defilada, dotarł do oddziału „Jastrzębia” w Stefanówce wysłannik ludności z Kupiczowa donosząc, że Niemcy opuścili Kupiczów, a na ich miejsce przybył zaraz oddział UPA, zagrażający ludności czeskiej sympatyzującej z Polakami. Miasteczko czy też osada Kupiczów liczyła niecałe 2 tysiące ludności, położona była 12 km na południe od Zasmyk. Była ona dobrze zagospodarowana przez Czechów, leżała na skrzyżowaniu wielu lokalnych dróg, a jednocześnie odległa od głównych szlaków komunikacyjnych, położona na wzgórzu, a w dodatku ufortyfikowana przez Niemców i Litwinów, doskonale nadawała się na bazę partyzancką.  11 listopada do osady wjechał wóz z uzbrojonymi upowcami, aresztowano czterech członków Aktywu, w tym pastora Jelinka, zakładnikom grożono śmiercią, jeśli nie podporządkują się UPA i nie oddadzą broni. Przed plebanią zebrał się tłum mieszkańców, bojówkarze wycofali się. Nocą 12 listopada bojówki UPA rozłożyły się obozem z dwóch stron Kupiczowa. Z prośbą o pomoc przybył do Zasmyk łącznik Wacław Zapotocki

Początek października 1939 r., ojciec wraca z kampanii wrześniowej. Mieszkamy w miejscowości Derażne pow. Kostopol. (...) Rodzina nasza składała się z 5 osób : ojciec Ludomir, rocznik 1900, mama Stanisława z 1904 r., brat Romuald ur. w 1932 r., siostra Wanda urodzona przed wybuchem wojny 20 kwietnia 1939 r. i ja ur. w roku 1930 w Mikuticzach koto Włodzimierza Wołyńskiego Rozpoczął  się rok 1943. Rodzice byli coraz bardziej niespokojni. W nocy 22 lutego 1943 r. przyszło do naszego mieszkania trzech uzbrojonych mężczyzn, mówiących po rosyjsku. Kazali ojcu się ubrać i około 1-szej w nocy zabrali go ze sobą. Od tego dnia ojca naszego więcej już nie widzieliśmy. (...) Na początku marca 1943 r. obudziły nas nocą strzały. (...)  Po północy do naszego mieszkania podjechał wóz ciągnięty przez siwego konia i zatrzymał się przed bramą. (...)  mama kazała nam się położyć  pod łóżka rodziców. ( ...) Siostra Wandzia miała wtedy niecałe cztery latka. Mama trzymała cały czas palec na ustach i powtarzała cichutko : „cicho, cicho, nie wolno nic mówić, nie wolno płakać, jak chcesz siusiu, to rób na podłogę”.  (...)   Przeleżeliśmy  pod łóżkami do  świtu. (...) Po kilku dniach nastąpił napad na Pendyki z dwóch kierunków: od strony Pieniek i od północnej – lasu. W Pieńkach nikogo już nie było, bowiem duża część ludności, mając własne przygotowane konie i wozy, uciekła w kierunku zachodnim do lasu. Część schowała się w piwnicach domów, dużo ludności zginęło i leżało pomordowanych we wsi. Obie wsie płonęły.

   W tych szczególnych dniach Oktawy Wszystkich Świętych nawiedzamy drogie nam mogiły naszych bliskich, najdroższych nam osób. Na chwilę wracamy pamięcią do Tych, tak drogich osób naszemu sercu, przywołujemy wielkie czyny narodowych bohaterów, chcemy o Nich pamiętać, modlimy się, upraszamy dla nich pokój duszy, zyskujemy Odpusty.  Kolonia Teresin na Ziemi Swojczowskiej była duża i zasobna, a mieszkali w niej niemal sami Polacy. Pobudowana dopiero w latach 30-tych XX wieku pachniała świeżym drzewem i rozbrzmiewała radosnym piskiem mrowia dzieci, gdyż była tam moc młodych stosunkowo rodzin. Nieopodal rozłożone były stare, dużo też większe wsie ukraińskie Kohylno, Mohylno i Gnojno. W okresie międzywojennym kwitła tam zgoda i nawet miłość rodzinna. Niemal wszystkie prywatne relacje, wspomnienia, historie i pamiętniki, chętnie i b. obszernie nawet wracają do piękna tamtych dni i lat, zwanych potocznie wołyńską sielanką.   Droga krzyżowa kolonii Teresin i Ziemi Swojczowskiej zaczeła się z wolna wraz z rozpoczęciem się straszliwej II wojny światowej. Okupacja sowiecka i gehenna wywózek na Syberię i do Kazachstanu, a od czerwca 1941 r. okupacja niemiecka z holocaustem ludności żydowskiej i wreszcie od lutego 1943 r. znane już dobrze, opisane solidnie ukraińskie ludobójstwo na Wołyniu, Podolu i Kresach. Oto poniżej stosowny fragment wspomnień Eugeniusza Świstowskiego z kolonii Teresin na Wołyniu:

Miałem zaledwie 9 lat, gdy dochodziły mnie słuchy wśród sąsiadów, a także w mojej rodzinie, mówiło się głośno i z niepokojem o mordach dokonywanych przez banderowców z okrucieństwem po za obszarem Huty Stepańskiej. Najpierw mścili się na pojedynczych osobach, a później wymordowane zostały całe rodziny zamieszkałe z dala od wiosek. Mało im tego było, na pojedyncze rodziny, dokonywano zbrodni na całe wsie i osiedla. Łupem zbrodni padła wioska Parośle, Janowa Dolina i wiele innych miejscowości doszczętnie spalone i bestialsko wymordowane, nie oszczędzając nikogo, dzieci, kobiet, starców. Nie mogło nam się poświęcić w głowie, że nasi sąsiedzi Ukraińcy, którzy różnili się tylko językiem i wyznaniem, mogli dopuścić się takiego okrucieństwa. Żyliśmy obok siebie w przyjaźni, nawet małżeństwa były mieszane, wśród Polaków i Ukraińców byli ludzie biedni i bogaci tak jak wszędzie na całym świecie bywa. Na początku lutego 1943 r. do Huty wpadli banderowcy o nocnej porze, najpierw skierowali się do domu gospodarza Piotrowskiego, wyłamując drzwi i po rozpaczliwej obronie został zamordowany. W czasie obrony zabijając jednego i kilku kalecząc. Natomiast u drugiego gospodarza Hipolita Sawickiego, na oczach całej rodziny rozstrzelali 4-ch młodych chłopców a także syna Sawickiego, a także syna Piotrowskiego, którego przedtem pojmano. Tragedia ta wstrząsnęła Huciańców, ponieważ był to w środku wioski bezbronnej. Podczas ceremonii pogrzebowej ja wraz z mamusią byłem mocno poruszony i bardzo przeżywałem wraz z całym otoczeniem mieszkańców Huty Stepańskiej.