Ksiądz Antonii Reczuch , urodzony 19.V.1905 roku w Sokolnikach koło Lwowa.   W tej wsi biskup Wincenty Urban był wikariuszem i katechetą, który po latach napisał :” Sokolniki były krzewicielką wiary katolickiej na wschodnich rubieżach Polski”.
Wieś Sokolniki słynęła też z tego, że otrzymała Krzyż Obrony Lwowa za liczny udział jej mieszkańców w walkach o Lwów w 1918 roku.
Tam też działały liczne organizacje patriotyczno – niepodległościowe i religijne jak np.; Drużyny Bartoszowe, Związek Strzelecki i „Sokół”, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży i Bractwo Różańcowe, które też miały swój wpływ na dalsze życie młodego wówczas Antoniego.
W takiej wsi  ks. Antoni Reczuch wyrósł na dobrego patriotę i księdza, który swe życie poświecił Bogu i ludziom.
Wyświęcony został 28.VI.1931 roku we Lwowie, a w latach 1936 – 1946 r. administrował parafiami w Husiatynie, Ponikwie i Brodach w województwie Tarnopol. Tam też w czasie wojny był kapelanem miejscowego oddziału Armii Krajowej. W 1943 r. nacjonaliści ukraińscy UPA wydali na niego wyrok śmierci, który planowano wykonać podczas pogrzebu zamordowanych przez nich braci Żeglińskich. Ta wiadomość dotarła do księdza i mimo tego zagrożenia nie wystraszył się. Pogrzeb przyspieszono i kiedy oprawcy przybyli na cmentarz ksiądz zdążył odjechać.
Księdzu Antoniemu Reczuchowi mieszkańcy wsi Brodzkie Hucisko  z parafii w Ponikwie zawdzięczali życie, bo dzięki jego odwadze i sprytowi uchronił wieś od wymordowania.

Piękna to kraina ten nasz Wołyń rozległy, z jednej strony o Bug, z drugiej o brzegi Teterowa oparty, graniczący z Rusią halicką i Wotami a lasami Mińszczyzny; gdzieindziej stałoby go na wielkie księstwo udzielne, a pan Bóg niczego tu nie skąpiłby sobie wystarczyć potrafiło. Spławne rzeki, ogromne lasy, łany urodzajne, kamień, węgiel, mamy pod ręką, wszystko czego dusza a raczej czego ciało zapragnąć może. Nawet pamiątek uroczystych tego nieopłaconego klejnotu, więcej u nas niż w prowincjach sąsiednich, zamczysk, mogił, podań, prastarych siekier kamiennych i świeżych jeszcze ledwie z krwi oschłych grobowisk. Na Boga! czegoż tu nie ma! dzieje świetne, przeszłość wspaniała, chleb, poezja, nie zbywa na niczem! Jest tu i step w minjaturze, i góry kto je lubi, i puszcze, i błota,  i polesie straszliwe, i piaski z wydmami, i czarnoziem podolski, jednem słowem co kto zapragnie, co sobie kto wybierze. Kraj cały malowniczy i urozmaicony, a ludność nawet zbiegła się tu ze wszystkich świata krańców aby na niczem nam nie zbywało.

Oprócz wołyniaków właściwych, mamy tu i osady Mazurów, i wsie całe starowierców ruskich, i kolonje niemieckie, i żydowskie wioski, i Tatarów, i Karaimów. Żywioł miejscowy naturalnie przeważa, ale może nie bez wpływu na ludność ogólną jest ta mieszanina ras i pokoleń. Są podania o całych wioskach niegdyś Tatarami zasiedlonych, później wsiąkłych, w Ruś naszą, potwierdzające się rysami mieszkańców do dziś dnia. (…). Fizjognomja kraju jakeśmy wspomnieli, najdziwniej urozmaicona...

   W tych szczególnych dniach Oktawy Wszystkich Świętych nawiedzamy drogie nam mogiły naszych bliskich, najdroższych nam osób. Na chwilę wracamy pamięcią do Tych, tak drogich osób naszemu sercu, przywołujemy wielkie czyny narodowych bohaterów, chcemy o Nich pamiętać, modlimy się, upraszamy dla nich pokój duszy, zyskujemy Odpusty.  Kolonia Teresin na Ziemi Swojczowskiej była duża i zasobna, a mieszkali w niej niemal sami Polacy. Pobudowana dopiero w latach 30-tych XX wieku pachniała świeżym drzewem i rozbrzmiewała radosnym piskiem mrowia dzieci, gdyż była tam moc młodych stosunkowo rodzin. Nieopodal rozłożone były stare, dużo też większe wsie ukraińskie Kohylno, Mohylno i Gnojno. W okresie międzywojennym kwitła tam zgoda i nawet miłość rodzinna. Niemal wszystkie prywatne relacje, wspomnienia, historie i pamiętniki, chętnie i b. obszernie nawet wracają do piękna tamtych dni i lat, zwanych potocznie wołyńską sielanką.   Droga krzyżowa kolonii Teresin i Ziemi Swojczowskiej zaczeła się z wolna wraz z rozpoczęciem się straszliwej II wojny światowej. Okupacja sowiecka i gehenna wywózek na Syberię i do Kazachstanu, a od czerwca 1941 r. okupacja niemiecka z holocaustem ludności żydowskiej i wreszcie od lutego 1943 r. znane już dobrze, opisane solidnie ukraińskie ludobójstwo na Wołyniu, Podolu i Kresach. Oto poniżej stosowny fragment wspomnień Eugeniusza Świstowskiego z kolonii Teresin na Wołyniu:

   1 listopada (Wszystkich Świętych - Święto Zmarłych) 1943 roku:

W miasteczku Gołogóry pow. Złoczów został zamordowany przez Ukraińców Stefan Czada, lat 39, buchalter  („Sprawozdanie sytuacyjne z ziem polskich”; w: Instytut Polski i Muzeum im. gen Sikorskiego w Londynie, No: PRM – 122).

We wsi Lipica Dolna  pow. Rohatyn: „01.11.1943 r. został zamordowany Witkowski Władysław jako niewygodny świadek przewożenia broni.” (Prof. dr hab. Leszek S. Jankiewicz: Uzupełnienie listy strat ludności polskiej /.../. W: Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-Wschodnich. Seria – tom 8, Kędzierzyn-Koźle 2016, Za: Ludobójstwo OUN-UPA tom 8 - Stowarzyszenie Kresowian  ).  

We wsi Olesiów pow. Stanisławów banderowcy obrabowali dom i pobili Bronisława Dąbrowskiego, w wyniku czego zmarł.

W kol. Ostrowy pow. Luboml Ukraińcy zamordowali Józefa Mielniczuka i jego siostrę Elżbietę.

  2 listopada (Dzień Zaduszny, Zaduszki) 1943 roku:

We wsi Baworów pow. Tarnopol banderowcy zamordowali 2 Polaków: organistę Szymona Wiśniowskiego oraz proboszcza ks. Karola Procyka, którego pobili, uprowadzili w rejon wsi Smolanka i po torturach zamordowali. Pierwszy, nieudany napad na plebanię nastąpił 28 października 1943 r. Drugi bandyci przeprowadzili 2 listopada 1943 r. o godz. 18.