Na naszych oczach powoli wali się gmach politycznej poprawności zbudowany wokół „wołyńskiej tragedii”. Gmach, dodajmy, wyjątkowo trwały, bo stojący już 20 lat pomimo bardzo wątpliwych fundamentów.

Obserwując polską scenę polityczną, można dojść do wniosku, że obowiązkowym wykształceniem polityka powinno być rybołówstwo śródlądowe. Naturalnie ze względu na umiejętność łowienia ryb w mętnej wodzie. W skali światowej jednak okazuje się po raz kolejny, że instrumentarium polityczne opiera się przede wszystkim na znajomości historii. W języku dyplomatycznym używane bywa pojęcie: "wrażliwość historyczna".

Nazywam się Maria Roch mam 80 lat, mieszkam na kolonii Siedliska, gm Zamość, powiat Zamość, woj. Lubelskie. Urodziłam się 25 marca 1923 r. we wsi Ludków, powiat Jarosław w województwie Rzeszowskim. Na Wołyń moja rodzina przyjechała w 1932 r. i osiedliła się we wsi polsko-ukraińskiej Ludmiłpol, gm. Werba, powiat Włodzimierz Wołyński, woj. Wołyńskie.

Opowieść swą zacznę od dziejów przydrożnej figury w Radowiczach. Radowicze to wieś duża, posiadająca kilka kolonii o odrębnych nazwach, ciągnąca się na przestrzeni ok. 5 km. Ocenia się, że było tu przed wojną około 450 numerów domów z czego około 85 przypadało na rodziny polskie.

Często raczy się nas radami, że powinno się dążyć do kompromisu (wszak kompromis jest czymś dobrym), powinno się słuchać racji oponenta a nie przekrzykiwać się (wszak rozmowa to coś pozytywnego, w przeciwieństwie do kłótni), powinno się szanować prawdę drugiej strony (jakby prawd było wiele) – itd., itp.

Na Wołyniu Czesi wiedzieli, że po zlikwidowaniu Polaków przyjdzie kolej na nich. Metodyczne mordy masowe dokonywane przez OUN-UPA rozpoczęły się wczesną wiosną 1943 r., były połączone z rabunkiem mienia i paleniem polskich zagród. Podpalenie polskich dworów w maju 1943 r. zaniepokoiło wołyńskich Czechów, którzy zawsze byli lojalnymi obywatelami państwa polskiego.