Bóg wtedy patrzył w inną stronę, a ludzie nie mogli im pomóc
Barbara Szczepuła
Od 1943 roku Polacy mieszkający na wsi żyli już tylko w oczekiwaniu na śmierć. Wokół płonęły domy, zabudowania i plony, łuny pożarów widać było co noc. Wiatr rozwiewał dymy, a swąd spalenizny znał cały Wołyń - pisze Barbara Szczepuła
Z Heleną Popek z domu Szwed, byłą mieszkanką Woli Ostrowieckiej na Wołyniu, która przeżyła masakrę rodzinnej wsi, rozmawia Adam Kruczek Drodzy Wołynianie
Wołynianie to uparci ludzie,tak kiedyś ktoś z nich mi powiedział, myślę, że wiele w tym prawdy.Walka o prawdę historyczną Wołynia, o pamięć tragicznych wydarzeń w latach 1939-1945, prowadzona jest przez bardzo wielu i na różne sposoby.Niniejszym artykułem zamierzam otworzyć cykl poświęcony tym upartym ludziom.A zacznę od postaci ,może mało znanej szerszej grupie czytelników, od prezesa lęborskiego klubu Kresowiaków Ryszarda Kozika.
Przypomnijmy sprawę, ano w ubiegłym roku został złożony do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej "Projekt uchwały w sprawie ustanowienia Dnia Pamięci Kresowian".
Data wniesienia: 21 lipca 2010r.
Przedstawiciel wnioskodawców poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk.
WSPOMNIENIA Spisane w lipcu 1986-go roku
Urodziłem się w 1918-tym roku na Wołyniu, w miejscowości Osiecznik, między Kowlem a
Łuckiem. Ojciec mój służył w Legionach. Osiedlił się na Wołyniu, gdzie gospodarował
na 350-hektarowym majątku. Miałem pięcioro rodzeństwa.
